The chair full story in tamil
நாற்காலி இல்லாத வீட்டை எப்படி வீடு என்று சொல்ல முடியும்? அதனால் வீட்டில் இருந்த அனைவரையும் ஒரே நேரத்தில் தாக்கியது. இந்த பிரச்சினை உடனடியாக குடும்ப விவாதத்திற்கான நிகழ்ச்சி நிரலில் வைக்கப்பட்டது.
முந்தைய நாள் எங்கள் குடும்ப நண்பர் ஒருவர் எங்களைப் பார்க்க வந்தார். அவர் ஒரு சப்-ஜட்ஜ், எங்கள் அதிர்ஷ்டம் போல், அவர் வேஷ்டி மற்றும் சட்டை அணியாமல், முழுமையாக பொருத்தப்பட்டு, பூட்டிக்கொண்டு வந்தார். எங்கள் வீட்டில் இருந்ததெல்லாம் முக்கால் ஸ்டூல் மட்டுமே, அது வெறும் முக்கால் அடி உயரத்தில் இருந்தது. எங்கள் பாட்டி தயிர் சாட்டை அடிக்கும்போது அதில் அமர்ந்திருப்பார். எங்கள் பாட்டி கொஞ்சம் 'கீழே அகலமாக' இருந்ததால், எங்கள் தாத்தா தச்சரிடம் வழக்கத்தை விட சற்று அகலமாக செய்யச் சொன்னார்.
மாற்று வழி இல்லாததால், இந்த மூன்று கால் விவகாரத்தில் அவரது இருக்கையில் அமரும்படி அவரது நல்ல சுயத்தை நாங்கள் கேட்டுக் கொண்டோம். சப்-ஜட்ஜே கொஞ்சம் தடிமனாக இருந்தார்; அது தன்னை ஸ்டூலின் விளிம்பில் வைப்பதற்கு முன் ஒரு கையை வைக்கச் செய்தது. மலத்தின் பிரச்சனை என்னவென்றால், அதன் மூன்று கால்களுக்கு ஏற்ப எடை அதன் மீது விழுந்தால், அது கவிழ்ந்துவிடும். பானையில் வைக்கப்பட்டிருந்த நெய்யை மேல்நிலைக் கொக்கியில் இருந்து திருடுவதற்கு மௌனமாக அதன் மீது ஏறிச் செல்வதை அந்த வீட்டு இளைஞர்களான நாங்கள் பலமுறை அனுபவித்திருக்கிறோம். சப்-ஜட்ஜை எச்சரிக்க நாங்கள் அனைவரும் வாய்திறந்து கொண்டிருக்கும் போதே, அவர் தரையில் பெரிய சத்தத்துடன் விழுந்து உருண்டார். நான், என் தம்பி மற்றும் என் குழந்தை சகோதரியால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. நாங்கள் எங்கள் பக்கங்களைப் பிடித்துக்கொண்டு வீட்டின் பின்புறம் ஓடினோம். காட்சியை விட, பெரியவர்களின் அவல நிலையும், அவர்கள் அடக்க முடியாமல் தவிக்கும் காட்சியும் எங்களை மூச்சு விடாமல் சிரிக்க வைத்தது. இன்றும் கூட, சப்-ஜட்ஜ் உள்ளே நுழைந்து, ஸ்டூலில் ஒரு கையை அதன் விளிம்பில் அழுத்தி உட்கார முயற்சிப்பதை என் சகோதரி மிமிக்ரி செய்வார்.
சிரித்துக்கொண்டே வீட்டிற்குள் நுழைந்தபோது, ஸ்டூலும், சப்-ஜட்ஜும் இல்லை. மலத்தை தன்னுடன் எடுத்துச் சென்றிருக்க முடியுமா? , என் சிறிய சகோதரி மிகவும் ஆர்வமாக கேட்டாள்.
இந்த சம்பவத்திற்குப் பிறகு, எங்கள் வீட்டிற்கு ஒரு நாற்காலியை உருவாக்க வேண்டும் என்று உடனடியாக தீர்மானிக்கப்பட்டது. இந்த தீர்மானத்தை நிறைவேற்றுவதில் நடைமுறைச் சிக்கல் எழுந்தது, எங்கள் கிராமத்தில் தச்சன் இல்லை என்பதாலும், ஒருவர் இருந்தால் கூட, நாங்கள் மாதிரியாக இருக்கக்கூடிய நாற்காலி இல்லை என்பதாலும்தான்.
"நாம் ஊரில் இருந்து வாங்கலாம்", என் பெத்தண்ணா (மூத்த சகோதரர்) பரிந்துரைத்தார்.
"இது போதுமான உறுதியானதாக இருக்காது", என் தந்தை அதை சுட்டு வீழ்த்தினார்.
பக்கத்து கிராமத்தில் ஒரு நல்ல தச்சர் இருந்ததாக எங்கள் அத்தை குறுக்கிட்டார், அவருடைய திறமையை 'கவர்னர்' கூட பாராட்டுவதைப் பார்த்தார், அப்போது என் அம்மா அவரைப் பார்த்து, குறிப்பாக அவரது அறிக்கையின் இரண்டாம் பகுதியில் அவரைப் பார்த்தார்.
இருப்பினும், எனது தந்தை உடனடியாக தச்சரை வரவழைத்தார், விவாதம் விரைவில் நாற்காலியை உருவாக்க வேண்டிய மரத்தை சுற்றி வந்தது.
“தேக்கு மரத்தில் செய்து முடிக்க வேண்டும், அப்போதுதான் அது உறுதியானதாகவும், தூக்கிச் செல்லவும் லேசாகவும் இருக்கும்”, என்று தரையில் அமர்ந்திருந்த பாட்டி நீட்டிய கால்களை மெதுவாக மசாஜ் செய்தபடி கைகளை நீட்டிக் கொண்டே சொன்னாள். ; அவளுக்கு பிடித்த போஸ்.
இந்த நேரத்தில், என் சகோதரியின் மாமனாராக இருக்கக்கூடிய என் அம்மாவின் சகோதரர் உள்ளே நுழைந்தார். சிக்கலான மற்றும் பல உறவுகளுக்கு வாய்ப்புள்ளதால் அவரை மாமனார் என்று அழைத்தோம். பெத்தண்ணா ஓடிவந்து, அவர் உட்காருவதற்காக ஸ்டூலை வெளியே கொண்டுவந்தார், அது முழுவதும் சிரிப்பலைகளை உண்டாக்கியது.
மாமனார் உட்காரத் தேர்ந்தெடுத்த இடத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட இடம் இருந்தது. எக்காரணம் கொண்டும் அந்த இடத்தை மாற்ற மாட்டார். அது வீட்டின் சமையலறைக்கு அருகில் ஒரு மூலை தூணுக்கு எதிராக இருந்தது. தூணில் முதுகைப் போட்டு உட்கார்ந்து, முடியை அவிழ்த்து, அதற்கும் தலைக்கும் ஒரு தடவை கொடுத்து, மீண்டும் கட்டிக் கொள்வது அவருடைய வழக்கம். இந்த ரிக்மரோலுக்குப் பிறகு அவர் தன்னைச் சுற்றிப் பார்ப்பார், அப்போது பெத்தன்னா காசுகள் கைவிடப்படுவதைக் காணவில்லை என்று ஏளனமாகக் கருத்துத் தெரிவிப்பார் (அவரது டஃப்ட்).
இதனால் மாமனார் எங்களின் எல்லா நகைச்சுவைகளுக்கும் ஆட்பட்டவர், ஆனால் எந்த உணர்ச்சியையும் காட்டிக் கொடுக்கவில்லை, அவர் அவற்றைக் கொஞ்சம் கவனித்தார். நாங்கள் கொஞ்சம் அதிகமாகச் சென்றால் மட்டுமே, பொதுவாக 'நீங்கள் கழுதைகள்' என்று முடிவடையும் மிகவும் தீவிரமில்லாத அறிவுரைகளுடன் எங்கள் அம்மாவின் கோபத்தையும் ஈர்ப்போம்.
மாமனார் தனக்குப் பிடித்த இருக்கையில் அமர்ந்ததும், அம்மா சமையலறைக்குள் துள்ளிக் குதித்துச் செல்வாள்.
விரைவில் அவள் அவனுக்கு சாதத்துடன் வெண்ணெய் கொண்டு வருவாள், அவள் கையில் வெள்ளி டம்ளரைப் பிடித்திருந்த அவளது குணாதிசயமான பாணியில் அப்பா அவளுக்குப் பின்னால் நக்கலடிப்பார், சில வெறுப்பும் வெறுப்பும் இல்லாமல் இல்லை. அசாஃபோடிடா கலந்த மோர்-பால் நம் வாயில் தண்ணீரைக் கவரும்.
எப்பொழுதும் மாமனார் எங்களைப் பார்க்கச் செல்லும் சாக்கில் இந்த மோர் பாலுக்கு வந்தார் என்று நினைத்தோம். நமது பசுவின் பாலில் செய்யப்பட்ட மோர் பால் அதன் சுவை அப்படி இருந்தது; அதுமட்டுமின்றி அவர் கிராமத்தில் மிகவும் கஞ்சத்தனமான நபர் என்பது எங்களின் கருத்தாக இருந்தது.
சொல்லப்போனால், கன்னவரம் மார்க்கெட்டில் இருந்து தன் தங்கைக்கு (என் அம்மா) ஸ்பெஷலாக வாங்கிக் கொடுத்தவர். மாமனார் எங்கள் வீட்டிற்கு வரும்போதெல்லாம், மாட்டின் மீது மிகுந்த விருப்பத்துடன் கையை ஓட்டிச் செல்வார், அதைப் புகழ்ந்து ஒரு சில வார்த்தைகளை மட்டும் (தனது கெட்ட கண் பசுவின் மீது படக்கூடாது என்பதற்காக!) . அவனுடைய இந்த அதீத பாசம் என் சிறிய சகோதரனையும் சகோதரியையும் சந்தேகிக்க வைத்தது. அவர்கள் கன்றுக்குட்டியை மிகவும் நேசித்தார்கள், ஒருமுறை பசு பால் கொடுப்பதை நிறுத்திவிட்டதாக அவர்கள் ரகசியமாக கவலைப்பட்டனர்; பசு மற்றும் கன்று இரண்டும் அவனால் அவனது வீட்டிற்கு விரட்டப்படும். இது அவர்கள் கன்றுக்குட்டியை நேசிப்பதைப் போலவே அவரை வெறுக்கச் செய்தது. அவர் மோர் குடித்தபோது அவர்கள் முகத்தில் இருந்த தோற்றத்தை நீங்கள் பார்க்க வேண்டும்; தோற்றம் மட்டுமே கிழித்தோ அல்லது கடிக்கவோ முடிந்தால்….
விரைவில் மாமனாரும் விவாதத்தில் கலந்து கொண்டார், ஏனென்றால் அவர் எனக்கு ஒரு நாற்காலியை தனக்காக உருவாக்க வேண்டும் என்று விரும்பினார், அது மிகவும் வரவேற்கத்தக்கது. வேம்பு நாற்காலிக்கு சிறந்த மரம் என்றும் அது பைல்ஸுக்கு எதிரான காப்பீடு என்றும் அவர் எடுத்துக்கொண்டார். இந்திய துலிப் மரத்தின் மரம் நல்ல அமைப்பைக் கொண்டிருப்பதாலும், நன்கு பாலிஷ் எடுத்ததாலும் மிகவும் பொருத்தமானது என்று பெத்தன்னா நினைத்தார்.
அடர் நிற மரமே பொருத்தமானது என்று எங்கள் மூத்த சகோதரி உறுதியாக இருந்தார், இல்லையெனில் நாற்காலி விரைவில் வெளிர் மற்றும் தேய்ந்த தோற்றத்தைக் கொடுக்கும். கரும்பு அல்லது ஆழமான கரும்பு சிவப்பு அல்லது எள் எண்ணெய் கேக்கின் நிறத்தில் உள்ள மரத்தை அவள் பரிந்துரைத்தாள். இறுதியாக, அவள் சொன்னதை அனைவரும் ஒப்புக்கொண்டனர், ஏனெனில் நாங்கள் அனைவரும் நன்கு வடிவமைக்கப்பட்ட முன் கால்கள் மற்றும் வளைந்த பின்னங்கால்களுடன் ஒரு கருப்பு மற்றும் பளபளப்பான நாற்காலியின் யோசனையை விரும்பினோம்.
இரண்டு நாற்காலிகளும் எங்கள் வீட்டிற்கு வந்தபோது, அவற்றிலிருந்து எங்களால் எங்கள் கண்களை எடுக்க முடியவில்லை, அவை ஒரே மாதிரியாக இருந்தன, ராமர் மற்றும் லட்சுமணனைப் போல அங்கேயே நின்றன. மாமனாருக்கு எதை வைத்து அனுப்புவது என்பதை எங்களால் தீர்மானிக்க முடியவில்லை. கடைசியாக நாங்கள் ஒரு நல்ல துண்டைப் பிரிந்துவிட்டோமா என்ற நீடித்த சந்தேகத்துடன் அவருக்கு ஒன்றை அனுப்பினோம்.
மற்றவர்கள் தங்களின் முறைக்காகக் காத்திருப்பார்கள் என்பதை நாம் உணர்ந்துகொள்ளும் அளவுக்கு நாற்காலியைப் பிடித்துக்கொண்டு நாங்கள் அனைவரும் மாறி மாறி அமர்ந்தோம். பளபளப்பான ஆர்ம் ரெஸ்ட்களை தேய்த்தபடி அதன் மீது பெத்தண்ணா அமர்ந்தார். அதில் உட்காரும் நேரத்தில் என் குழந்தை சகோதரனும் சகோதரியும் தங்களுக்குள் சண்டையிட்டனர்.
எங்கள் நாற்காலி பற்றிய செய்தி கிராமத்தில் காட்டுத் தீ போல் பரவியது. எங்கள் நாற்காலியைப் பார்க்க மக்கள் சிறிய மற்றும் பெரிய குழுக்களாக வந்தனர். அவர்களில் சிலர் அதன் மீது அமர்ந்தனர், சிலர் தங்கள் தீர்ப்பை உச்சரிக்கும் முன், "தச்சருக்கு நல்ல வேலை" என்று தங்கள் கைகளில் உறுதியளிக்கும் சுற்றை உணர அதை தூக்கினர்.
நேரம் அப்படியே உருண்டோடியது.
ஒரு நல்ல நாள், மாறாக இரவு 2 மணிக்கு. யாரோ கதவைத் தட்டினார்கள். எங்கள் கிராமத்தில் ஒரு முக்கியமான நபர் இறந்துவிட்டார், அவர்களுக்கு எங்கள் நாற்காலி வேண்டும். இறந்து போனவர் எங்களுக்கும் தெரிந்தவர் என்பதால், தூக்கத்தில் இருந்து முழுவதுமாக விழிக்காமல் உடன் சென்றோம். நாற்காலி...அதிர்ச்சியூட்டும் காட்சி..உட்கார்ந்த நிலையில் நாற்காலியில் இறந்த உடலை வைத்தனர்.
இறந்த சிறுவனை தரையில் உட்கார்ந்த நிலையில் பழைய வைக்கோல் மூட்டைக்கு எதிராக அதன் பக்கங்களில் போடப்பட்ட ஒரு மர சாந்துக்கு எதிராக முட்டுக்கட்டை போடுவது எங்கள் வழக்கமான வழக்கம். நாற்காலியில் முட்டுக்கட்டை போடும் புதிய பாணியை நம் கிராம மக்கள் எங்கிருந்து கற்றுக்கொண்டார்கள்? - ஏனென்றால், எங்கள் நாற்காலி விரைவில் இதுபோன்ற எல்லா 'சந்தர்ப்பங்களிலும்' வழக்கமான அங்கமாக இருக்கும்.
இறுதிச் சடங்கிற்குப் பிறகு அவர்கள் உடனடியாக நாற்காலியை வழங்கினர், ஆனால் யாரும் அதில் அமர விரும்பவில்லை. குழந்தைகள் கூட ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டு அதிலிருந்து விலகி நின்றார்கள். நாங்கள் எங்கள் வேலைக்காரனை வீட்டின் கொல்லைப்புறத்திற்கு எடுத்துச் சென்று வைக்கோல் மற்றும் பல வாளி தண்ணீருடன் தாராளமாக தேய்த்து குளிக்கச் சொன்னோம்.
நாட்கள் உருண்டோடியது, நாற்காலி தாழ்வாரத்தில் கிடந்தது, ஆனால் எல்லோரும் அதை விட்டு விலகினர். ஒருமுறை எங்கள் வீட்டிற்கு வந்த ஒரு வித்தியாசமான பார்வையாளர் தரையில் ஒரு துருவியில் உட்கார விரும்பியபோது, நாங்கள் அவரை நாற்காலியில் அமரச் செய்ய வேண்டியிருந்தது. என் குழந்தை சகோதரனும் சகோதரியும் பார்வையைத் தாங்க முடியாமல் தோட்டத்திற்குள் ஓடினர், அந்த மனிதருடன் எல்லாம் நன்றாக இருக்கிறதா என்று பார்க்க மட்டுமே மாறி மாறி எட்டிப்பார்க்க!
எங்களுக்கு அதிர்ஷ்டவசமாக, அடுத்த நாள், எங்கள் வீட்டிற்கு வந்த ஒரு கிராமத்தின் முதியவர், நேராக நாற்காலியை விரும்பினார். (நிகழ்ச்சிக்கு தான் ஒத்திகை பார்த்துக் கொண்டிருந்ததாக பெத்தனா மூச்சு விடாமல் இருக்க முடியவில்லை.
நாற்காலியில் உட்காரும் பயத்தை மெல்ல மெல்ல களைந்தோம். நாங்கள் பெரியவர்கள் அதில் உட்காரத் தொடங்கிய பிறகும், குழந்தைகள் பக்கத்து தெருவில் இருந்து குண்டாக இருந்த தன் குழந்தை சகோதரனை நாற்காலியில் குண்டாகப் பார்க்கும் வரை, ஒருவரையொருவர் சவால் விட்டுக் கொண்டே இருந்தனர். நாற்காலி அவ்வளவு ஆபத்தானது அல்ல.
எங்கள் கிராமத்தில் யாராவது இறந்தால் எங்கள் நாற்காலியைக் கேட்பது கிராமத்தின் வழக்கமாகிவிட்டது. பல சமயங்களில் நடு இரவில் கிராம மக்கள் நம் தூக்கத்தைக் கெடுக்கும். நாங்கள் நாற்காலியைப் பிரிந்து செல்வோம், ஆனால் அதன் தலைவிதியை உள்நோக்கி துக்கப்படுத்தாமல், நீண்ட முகத்தை உருவாக்கிக்கொண்டோம், துரதிர்ஷ்டவசமாக அவர்களின் துக்கத்தில் அவர்களுடன் சேர்ந்து கொள்வது போல் தோன்றியது.
“இவ்வளவு ஒற்றைப்படை நேரங்களில் மக்கள் ஏன் வாளியை உதைக்கிறார்கள்?” என்று எங்கள் சகோதரி புலம்புவார்.
“என்ன பாவம்? நாற்காலியை இறுதிச் சடங்குகளுக்குப் பயன்படுத்த நாங்கள் செய்தோமா? , எங்கள் மூத்த சகோதரர் sulked.
"நாற்காலியை உருவாக்குவதற்கு நாங்கள் தேர்ந்தெடுத்த அசுபமான நேரத்தின் காரணமாக இது"; இது எங்கள் அத்தையின் கணிப்பு.
பெத்தண்ணாவுக்கு திடீரென்று ஒரு யோசனை தோன்றியது. நாங்கள் அதை எங்களுக்குள் வைத்துக்கொள்ள முடிவு செய்தோம்.
ஒருமுறை என் அம்மா என்னை மாமனாரிடம் ஒரு செய்தியை அவரது வீட்டில் சொல்லச் சொன்னார்.
மாமனார் வழக்கமான ஓய்வில் இருந்தார்; அவரது நாற்காலியில் ஒழுங்காக அமர்ந்து வெற்றிலை மென்று தனக்குப் பிடித்தமான பொழுதுபோக்கில் ஈடுபட்டார். அவர் வெற்றிலையை மெல்லும் அமர்வுகளில் பார்ப்பது ஒரு பார்வை; தன்னம்பிக்கை மற்றும் அதைச் சுற்றியுள்ள செயல்பாடுகளில் அதிகபட்ச மகிழ்ச்சியைப் பெறுதல். அவர் தங்க நிறப் பெட்டியைத் திறப்பார், அதில் அவர் இலைகளையும் மற்ற பொருட்களையும் எப்போதும் மெதுவாகத் திறப்பார், மூடுவது மட்டுமே அதை உடைத்துவிடும். பெட்டியின் உள்ளடக்கங்கள் கடவுளுக்குப் பிரசாதமாகப் போடப்பட்டிருக்கும். பின்னர் அவர் வெற்றிலையைத் தாராளமாகத் தேய்த்துத் தருவார், ஆனால் வழக்கமாகச் செய்வது போல் நடுவில் நீண்டுகொண்டிருக்கும் தடிமனான நரம்பைப் பரிசளிப்பது அவருடைய வழக்கம் அல்ல; அவனில் உள்ள கஞ்சன் இவ்வளவு சிறிய அளவு இலைகளை கூட தூக்கி எறிவதை அனுமதிக்க மாட்டான்.
பின்னர் அவர் நொறுக்கப்பட்ட வெற்றிலையை நாசிக்கு மூக்கை மூடுவார், பின்னர் அவற்றை வாயால் சில முறை ஊதுவார். இந்த கடைசிச் செயல், அவற்றில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் சிறு புழுக்களையும் , அசுத்தங்களையும் தூக்கி எறிவதாக இருந்தது . சுனாம் வைத்திருந்த கொள்கலன் 15 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக தனது சேவையில் இருந்தும் அதன் பிரகாசத்தை இழக்கவில்லை; தனிப்பட்ட விஷயங்களில் அவர் அக்கறை காட்டாமல் இருந்தார் என்பதற்கு ஒரு சாட்சி. அவர் தனது விரல்களில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் அதிகப்படியான சுனாமத்தை தூக்கி எறியும் போது கூட அவர் மிகவும் கவனமாக இருப்பார், ஏனென்றால் அவர் தனது விரல்களை சீரற்ற பொருட்களை நோக்கி ஸ்வைப் செய்ய மாட்டார், ஆனால் அவர் தனது விரல்களை தோண்டிய அதே கொள்கலனில். எவ்ரெடி டார்ச் லைட் அவருடன் எங்கள் வீட்டில் இருந்தது; எங்களுடைய வண்ணப்பூச்சு பல இடங்களில் உரிக்கப்பட்டு, நீண்ட நேரம் பொறுமையாக இருப்பது போலவும், புதியது போல் அவரது பளபளப்பாகவும் இருக்கிறது.
நாற்காலி அவரது வீட்டில் பயன்படுத்துவதற்கு மட்டுமே ஒதுக்கப்பட்டது. அதில் யாரும் உட்கார முடியவில்லை. அவரே அதை தூக்கி களிமண் தண்ணீர் பானை போல் கவனமாக சுற்றிப்பார்ப்பார்.
என்னைக் கண்டதும் வணக்கம் சொல்லி வரவேற்றார்.
“கொஞ்சம் வெற்றிலை எப்படி இருக்கும்?”, என்று அவர் எனக்கு பிரசாதமாக ஒரு இயக்கம் செய்தார். "பள்ளி செல்லும் சிறுவர்கள் வெற்றிலையை உண்ணத் தொடங்கினால், கோழிகள் அவர்களைத் துரத்தும்" என்று ஒரே மூச்சில் ஒதுங்குவதுதான் - வளரும் சிறுவர்களை இந்தப் பழக்கத்திற்குக் கொண்டு செல்லாமல் இருக்க நம் குடும்பங்களில் உள்ள சூழ்ச்சி.
அம்மா என்னிடம் கேட்டதை சொல்லிவிட்டு திரும்பினேன்.
அன்று இரவு, கதவு தட்டும் சத்தம் கேட்டது. நான் விழித்தேன், இன்னும் கண்களை மூடிய நிலையில் பெத்தண்ணாவை தூக்கத்திலிருந்து வெளியேற்றினார். நான் கதவைத் திறந்ததும், கிராம மக்கள் நாற்காலியைக் கேட்டனர்.
"ஓ, உங்களுக்கு நாற்காலி வேண்டுமா?, அது இப்போது எங்கள் மாமனார் இடத்தில் கிடக்கிறது."
"அவர் நிச்சயமாக உங்களுக்குத் தருவார், அத்தகைய சந்தர்ப்பங்களைக் கேட்டால் மறுப்பார்".
"தயவுசெய்து அவரிடம் சென்று கேளுங்கள், ஆனால் என்னை மேற்கோள் காட்டாமல்," பெத்தண்ணா நாக்குடன் கூறினார்.
அவர்களை மாமனாரிடம் வழியனுப்பிவிட்டு ஒருவரையொருவர் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே கதவை மூடினோம்.
இதற்கிடையில், எங்கள் அப்பா இதையெல்லாம் கேட்டு தூக்கத்தைக் கலைத்து, “அவர்களுக்கு என்ன வேண்டும்?” என்று அழைத்தார்.
"வேறு என்ன?, அவர்கள் காளையைத் தேடுகிறார்கள், ஏனென்றால் அவர்களின் பசுக்கள் வெப்பத்தில் உள்ளன," என்று பெத்தண்ணா பதிலளித்தார்.
எங்கள் தந்தை படுக்கையில் தன்னை மாற்றிக்கொண்டு போர்வையை தலைக்கு மேல் இழுத்தார்.
மாமனாரின் இடத்தில் அது வேடிக்கையாக இருக்க வேண்டும், எங்களால் மகிழ்ச்சியடையாமல் இருக்க முடியவில்லை.
மாதங்கள் உருண்டோடின. ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் நான் அவரை அவரது இடத்திற்குச் சென்றேன். அவர் வழக்கம் போல் வெற்றிலையில் ஈடுபட்டார், ஆனால் தரையில் அமர்ந்திருந்தார்.
"நாற்காலி எங்கே?", நான் அதை சுற்றி பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன், கொஞ்சம் திடீரென்று இருக்க முடியவில்லை.
மாமனார் ஆழமான பார்வையில் என்னைப் பார்த்து அடக்கிச் சிரித்தார்.
பின்னர் அவர் ஒரு அமைதியான தொனியில், "இப்போதெல்லாம் எழும் இதுபோன்ற தேவைகளுக்காக கிராமவாசிகளிடம் நான் கேட்டேன், இந்த சந்தர்ப்பங்களில் ஒரு நாற்காலி தேவைப்பட்ட பிறகு".
எனக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியவில்லை. பெத்தண்ணாவிடம் இந்தச் செய்தியைச் சொல்ல நான் வீட்டுக்குத் திரும்பினேன்.
நான் ஓடும்போது, தெரியாத காரணங்களால் என் கால்கள் வேகம் குறைந்தன.
